Twee Twentenaren met een gouden Olympische medaille in hun rugzak vormen in Tokio de technische staf van de springruiters van Israël. Hans Horn en Jeroen Dubbeldam zijn respectievelijk chef d’équipe en teammanager.
Natuurlijk was Jeroen Dubbeldam veel liever naar Japan afgereisd om zelf weer een gooi te doen naar een of twee medailles, nadat hij 21 jaar geleden met De Sjiem in Sydney het goud veroverde. Maar de verkoop van zijn toppaard Oak Grove’s Carlyle, een maand voor de Spelen, maakte definitief een vroegtijdig einde aan die aspiraties. Voor Hans Horn is het coachen van een nationaal team sinds 1988 in Seoel gewoonte geworden. Hij ontbrak alleen in Rio de Janeiro, maar begint in Tokio al aan
Op één lijn
Jeroen Dubbeldam, die van 1996 tot 1999 stalruiter was op stoeterij De Wiemselbach bij Hans Horn: “Ik liep veel in Wellington in Amerika, waar een grote groep Israëliërs eigen stallen heeft. Daar werd ik in 2019 benaderd. Eerst heb ik het nog afgehouden. Ten eerste reed ik zelf en bovendien had ik al veel leerlingen. Toen bedacht ik in één keer: wat als ik het nou met Hans samen doe? We zitten prima op één lijn, Hans hoefde ik niets uit te leggen. Onze systemen zijn, op wat kleine verschillen na, hetzelfde.”
Hans Horn: “Ik heb respect voor Jeroen. Voor mij was het leuk om weer met hem samen te werken en internationaal aan de slag te kunnen. Ik ben 73 en dan kun je thuis gaan zitten, maar je kunt ook actief blijven. Dit trekt me wel. Op deze manier kan het goed.”
Dubbeldam (48) De in Zwolle geboren haakt in: “Je wilt geen dingen doen waar je een hekel aan hebt. Israël is erg ambitieus. Je ziet het aan het land zelf. Dat is vooruitstrevend, wil aan de weg timmeren. In de sport is dat precies zo. Ze hebben ons een plan voorgeschoteld, dat zag er goed uit. Officieel is Hans coach en ben ik teammanager. Maar we doen alles samen.”
Soort tussenstop
Dat plan is gericht op de lange termijn. Hans Horn: “Tokio is een soort tussenstop. Het begin van een traject om de sport in het land te promoten. Die is daar nog niet groot. De fokkerij kun je er niet hebben, omdat het klimaat er niet naar is. Hun meeste ruiters zitten in Wellington. Die groep gaat de kar trekken, maar wel met de gedachte de sport ook in het land zelf te laten groeien.”
Een heel ander uitgangspunt dan toen ze zelf goud veroverden. Hans Horn had de Nederlandse equipe onder zijn hoede tijdens de Olympische Spelen van 1988 tot en met het WK van 1998. In 1992 leidde hij het team, bestaande uit Jos Lansink met Egano, Piet Raymakers met Ratina Z (individueel goed voor zilver achter Ludger Beerbaum met Classic Touch), Bert Romp met Waldo E en Jan Tops met Top Gun. Hij was daarna als bondscoach van Oranje ook bij de Spelen van 1996 en later in 2004 en 2004 met Italië, in 2008 met de eventingploeg van Italië en in 2012 met de springruiters van Zweden.
Jeroen Dubbeldam trad in de voetsporen van de legendarische Duitser Hans-Günter Winkler door als tweede in de geschiedenis alle drie internationale titels op zijn naam te schrijven. Na zijn Olympische titel met de ondertussen 32-jarige De Sjiem in Sydney werd hij met Zenith wereldkampioen in 2014 in Caen en een jaar later Europees kampioen in Aken.
Lat heel hoog
“Het goud in Sydney was aan het begin van mijn carrière. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wanneer zoiets lukt, maar wanneer je een boek zou schrijven zou je het liefst hebben dat het aan eind van de je loopbaan gebeurt en dan stoppen. Als het aan het begin lukt, kun je het daarna alleen maar minder doen. Het is niet zo gemakkelijk geweest daarmee om te gaan. De lat lig vanaf zo’n moment heel hoog. Naar je gevoel mag je niet meer falen, iedereen verwacht dat je wel wint als je naar een wedstrijd gaat. Dat is niet gemakkelijk. Voor Barcelona kon ik mooi in de schaduw van anderen rijden. Dat ik daar won, was natuurlijk fantastisch. Het was een happening die me in positieve zin mijn hele leven zal achtervolgen.”
Pas zestien jaar na het goud van Sydney nam hij voor de tweede keer deel aan de Olympische Spelen. Met Zenith leek Dubbeldam hard op weg naar de barrage om de medailles, maar die haalde hij niet, omdat zijn rit 0,02 seconde langer duurde dan de toegestane tijd. Tokio miste hij als deelnemer, omdat zijn toppaard Oak Grove’s Carlyle ruim een maand voor de Olympische Spelen werd verkocht.
Veel rompslomp
In Tokio is alles anders dan bij voorgaande Olympische Spelen. Jeroen Dubbeldam: “Bij de Spelen is de ophef eromheen altijd al sowieso groter dan anders.” Hans Horn: “Door corona worden deze Spelen omgeven door wel heel veel rompslomp. Bij een WK ben je trouwens als paardensporters nog een beetje onder ons, bij de Spelen ben je onderdeel van een veel groter geheel dat onder de vlag van het IOC valt.”
Jeroen: “Daar moet je wel mee leren omgaan. Het is een proces dat vanzelf gaat of niet. Je leeft er zo naar toe, drie weken quarantaine met één paard. Dan moet je je focussen en als je het dan los kunt laten, komt alles eruit. Normaal kijk je er heel erg naar uit, nu door allerlei beperkingen die je krijgt oplegt niet zo.”
Hans Horn: “De omstandigheden waaronder nu gewerkt moet worden, wens je geen enkele sporter toe. Allereerst al vanwege dat coronaverhaal, maar ook omdat het format voor de paardensport gewoon niet zo mooi is. Eigenlijk is het nu net de Global Champions Tour. Er gaan er maar dertig van de 75 door en de volgende dag is de finale. Ik weet niet wat er gebouwd wordt, maar normaal groei je toe naar een hoogtepunt en kan de parcoursbouwer vriendelijk beginnen. Bij het oude format kon je ook nog een beetje rekening houden met de mindere goden. Normaal heb je vijf ronden. Ik denk dat we een onverwachte winnaar krijgen. Voor de parcoursbouwer is de vraag of hij al op de tweede dag de hele boel gaat killen. Het mooie is de Olympische Spelen winnen door als enige dubbel nul te rijden.”
Geen medailles verwacht
Israël komt in de individuele wedstrijd uit met Ashlee Bond (108ste op de wereldranglijst), Teddy Vlock (358) en Alberto Michan (411), de excentrieke en met gekleurde veren uitgeruste Dani Waldman (279) reserve. Ze behoren niet bepaald tot de medaillekandidaten. Ook al niet, omdat Daniël Bluman (32) niet beschikbaar is en het toppaard van Dani Goldstein vroegtijdig geblesseerd afhaakte. Van Israel worden bij het springen geen medailles verwacht.
“Al weet je het nooit”, vult Jeroen Dubbeldam aan. “Het paardenmateriaal heeft zich de laatste jaren veel meer verspreid. De beste ruiters komen nog steeds uit Duitsland, België en Nederland. Maar ook andere landen komen met grof geschut en hebben veel begeleiding.
Hans Horn: “De verwachtingen van de Israëli’s zijn voor deze Spelen niet heel hoog. De selectie is nog te klein, we zijn in feite nog maar net bezig. En dan heb je ook nog de pech dat twee goede combinaties wegvielen. Het idee daar is om te kijken naar het einddoel in 2028 in Los Angeles. De bond wil wel graag dat ook wij zo lang doorgaan.”
Zeker kanshebber
Nederland behoort volgens beiden wel tot de kandidaten voor een of meer medailles. Jeroen Dubbeldam: “Nederland hoort altijd bij de kandidaten, ook als het een jaartje minder loopt. De kwaliteit van de ruiters is zo hoog, dat als paarden hun dag hebben ze ook goud kunnen pakken.”
En Hans Horn: “Nederland staat niet op de toppositie, maar is zeker kanshebber. Dan moet het kwartje wel de goede kant op vallen.”
De laatste medailles van Oranje bij het springen tijdens de Olympische Spelen dateren van 2012, toen in Londen de springruiters Marc Houtzager met Tamino, Gerco Schröder met London, Maikel van der Vleuten met Verdi en Jur Vrieling met Bubalu zilver veroverden in de landenwedstrijd en Gerco Schröder tweede werd in de individuele wedstrijd.
Foto onder: De Sjiem in de wei op het terrein van de naar hem vernoemde stal in Weerselo. Hij verkeert nog steeds in goede gezondheid. De schimmel is ondertussen 32 jaar. Foto © Willem Pfeiffer/Hippisch Twente
