SAASVELD – Het werd zaterdagavond in de Ankerhal van Saasveld een historische 34ste editie van de strijd om de Twente Cup. Niet alleen vanwege de prachtige zege van outsider Ellemijn Ensink, ook vanwege enkele opvallende aspecten die in de geschiedenis van de in begonnen wedstrijdencyclus niet eerder een rol speelden.
Zelfs winnares Ensink en haar coach en naaste belager Peter Olthof waren met opgewekt gemoed de vrachtwagen aan het inruimen voor vertrek, toen ze er op werden gewezen dat de kolossale bokaal niet was uitgereikt. De omroepster van dienst had het publiek ondertussen al een goede thuisreis gewenst.
Ellemijn Ensink vertoefde nog in de euforie van haar klinkende overwinning en had er ook niet bij stil gestaan dat ze de wisselbeker in handen had moeten krijgen. En Peter Olthof: “Nou je het zegt: ik dacht eerlijk gezegd ook dat het normaal altijd wel gebeurt.”
Geconfronteerd met de omissie trok de organisatie direct het boetekleed aan. “Enorm stom, gewoon vergeten.” Ellemijn Ensink en Peter Olthof konden er gelukkig hartelijk om lachen.
Met twee paarden
Opvallend was ook dat er voor het eerst enkele ruiters in de finale met twee paarden konden starten. Vasco Campana, Lennard de Boer, Natalia Majcrhrowicz, Veronique Morsink en Edwin Oosterbroek kreeg daarmee een dubbele kans om de begeerde cup mee naar huis te nemen.
Een min of meer logisch gevolg van het gegeven dat de belangstelling bij ruiters voor het met zoveel traditie gezegende evenement aan slijtage onderhavig is. Ook organisaties staan jammer genoeg niet te trappelen om de wedstrijdcyclus in hun programma in te passen. Zo was Indoor Wierden dit jaar niet meer van de partij en nam Ambt Delden die rol over.
Belangrijke oorzaken voor de tanende interesse bij ruiters, verenigingen en publiek zijn ongetwijfeld het wegvallen van het zo aantrekkelijke decor van het Expo Center in Hengelo en de enorme overdaad aan lucratieve wedstrijden.
Het doe allemaal ook niets af aan de knappe prestatie van Ellemijn Ensink, sinds zaterdag de opvolgster van Wendy Legtenberg op de imposante lijst van winnaars sinds 1983. Na de eerste winnaar Herman Gerridzen telt die namen als van Jos Lansink, Herman Seiger, Roelof Bril, Peter Geerink, Gert-Jan Brugman, Steven Veldhuis, Gerben Morsink en Hendrik Jan Schuttert.
Het zou echter wel jammer zijn als een zo roemrijke traditie als die van de Twente Cup verloren zou gaan. Nog afgezien daarvan dat het ook sneu is voor al die vrijwilligers die zich belangeloos inzetten om ruiters een competitieplatform te bieden, waar ze zich kunnen presenteren op weg naar een mooie sportieve toekomst. En waar waren op enkele uitzonderingen na al die ponyruiters, toen het hoofdnummer werd afgewerkt, om iets te leren van de ’grote jongens en meisjes’?
Toppers worden pas geboren als ze het fundament hebben gelegd in de basissport. Paarden minnend Twente mag zich eigenlijk best een beetje schamen.
Tekst en foto © Willem Pfeiffer
